Գևորգ Ստեփանյան Գորիսի շրջակայքն իր լեռնային բնաշխարհով հարուստ է անուշահամ, վճիտ և առատաբուխ աղբյուրներով: 1896 թ. օգոստոսի 16-ին Գորիսից հյուսիս, 2 վերստ հեռավորության վրա «Շորին ձոր» կոչված վայրում հայտնաբերվել է թթու ջուր, և տեղավայրն այդ օրվանից գորիսեցիների համար դարձել է մի հաճելի ժամանցի վայր: Գորիսից` «Մշակ» լրագրին այդ առիթով հայտնած թղթակցությունում ասված է հետևյալ հետաքրքրական տեղեկությունը. «Գօրիսից երկու վերստ հեռաւորութեան վրա, այսօր վեցերորդ օրն է, դուրս է գալիս մի աղբիւր, որտեղից բղխում է հանքային թթու ջուր, բոլորովին նման զելտերեան ջրին: Օրական 100-200 մարդ այցելում է այդ աղբիւրը: Ջուրը այնքան դուրալի է, որ ամեն մարդ կարողանում է խմել 4-5 թէյի բաժակ. խմողը շատ թեթև է զգում իրան. գիւղացիների ուրախութեան չափ չը կայ այդ ջուրը գտնելու առիթով: Այս գիւտը արել է այդտեղ աքսորված մի ռուս բապտիստ: Բացի դրանից մեր գիւղի մօտերքը կան զանազան տեսակի ջրեր. սակայն ուսումնասիրող և հետազոտող չը կայ: Մեր գաւառապետ Ռուստամբէկօվ ցանկութիւն է յայտնել յիշեալ թթու ջրի աղբիւրը աւելի փորել, կարգի բերել և նոյն իսկ յաճախողների համար նստելու, մնալու և վրաններ գցելու տեղեր շինել»: Հայտնաբերված թթու ջուրը, ավելի ուշ` 1910 թ. սեպտեմբերի 9-ին, գորիսեցի մեծահարուստ Ալեքսան Գրիգորի Միրումյանը Թիֆլիսում ենթարկում է բիոքիմիական հետազոտման, որի արդյունքում «…բժշկական վերլուծումը շատ նպաստաւոր կարծիք է յայտնել, որպէս օգտակար խմելիք ստամոքսային հիւանդութիւնների ժամանակ: Բաղադրութեամբ մօտ է նարզանին և բօրժօմին և չափից դուրս ախորժակահամ է»:
Անալիզի արդյունքները ցույց են տվել, որ ջրի մեկ լիտրն ունեցել է հետևյալ բաղադրությունը. նատրիում` 0,272, կալիում` 0:0110, կալցիում` 0,150, մագնեզիում` 0,006, երկաթի օքսիդ` հետքեր, կիսլոտա` 0,065, քլոր` 0,040, բրոմ` հետքեր, յոդ` հետքեր, ծծմբաթթու` 0,065, 0.030, կավահող` հետքեր:
Տեղացիների կողմից ջուրն անվանվել է «Շոր ջուր», որն օգտագործվում է մինչ այսօր:
